Domowy Kościół

W wołanie świętego Jana Pawła II zawarte w adhortacji Familiaris Consortio, wpisuje się Domowy Kościół, który jest małżeńsko-rodzinnym ruchem świeckich w Kościele, gałęzią rodzinną Ruchu Światło-Życie.
DK pomaga małżonkom sakramentalnym czerpać z łaski i mocy sakramentu małżeństwa, uczy jak żyć tym sakramentem i celebrować go przez całe życie.

Początki

Kiedy w 1973 r. ks. Franciszek Blachnicki organizował pierwsze oazy rekolekcyjne dla rodzin skorzystał z 35-letnich doświadczeń znanego już na całym świecie Ruchu Eqipes Notre Dame. Twórcą tego ruchu małżeństw był francuski kapłan Henri Caffarel. Wraz z czterema młodymi małżeństwami w 1938 r. rozpoczął poszukiwania nad problemem przeżywania miłości małżeńskiej w świetle wiary. Wspólnie odkrywali „duchowość małżeńską”. Doszli do przekonania, że życie małżeńskie przez swoje troski, kłopoty, konieczność ciągłego przekreślania swego egoizmu (bo trzeba się liczyć z potrzebami współmałżonka i dzieci), przez swe specyficzne radości, a przede wszystkim przez wciąż obecną łaskę sakramentu małżeństwa jest pewną i skuteczną drogą do autentycznego chrześcijaństwa, do świętości, do prawdziwego uduchowienia. To ich odkrycie przeszło dwadzieścia lat później potwierdził Sobór Watykański II, który dowartościował miłość małżeńską, ukazał powołanie do małżeństwa, przypomniał, że nie tylko samo małżeństwo jest już święte (jest sakramentem), ale stanowi swoistą drogę do świętości.

Gałąź rodzinna Ruchu Światło – Życie

Domowy Kościół łączy w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame, od którego przejął ideał duchowości małżeńskiej, czyli wspólnego ze współmałżonkiem dążenia ku Bogu. Dlatego formacja w nim jest połączeniem formacji obu ruchów. Głównym znakiem Domowego Kościoła, tak jak całego Ruchu Światło-Życie, są dwa greckie słowa „ΦΩΣ” (FOS – światło) i „ΖΩΗ” (ZOE – życie), wpisane w znak krzyża. Znak ten, a zarazem nazwa Ruchu, wyraża jego istotę i cel: światło wprowadzane w życie każdego chrześcijanina, każdego małżeństwa i rodziny. Znakiem pomocniczym DK jest główny znak Ruchu Światło-Życie wyrastający spomiędzy dwóch znajdujących się obok siebie i zachodzących jedna na drugą obrączek, wpisanych wraz z krzyżem w figurę domu.

Krąg rodzin

Istotnym warunkiem życia wspólnoty jest gromadzenie się w imię Jezusa – dla Niego i z miłości do Niego, aby Go wspólnie odnajdywać i trwać przy Nim w swoim życiu codziennym. Takim spotkaniem jest comiesięczny Krąg, do którego należy 4-7 małżeństw, pragnących wspomagać się wzajemnie w dążeniu do budowania w swoich rodzinach domowego Kościoła. Powinien być on urzeczywistnieniem ideału życia wspólnoty chrześcijańskiej oraz stałym źródłem jego odnowy w poszczególnych małżeństwach. Spotkanie miesięczne kręgu rodzin składa się z dzielenia się codziennym życiem podczas symbolicznego posiłku, dla wytworzenia atmosfery bliskości i serdeczności; część modlitewna połączona jest z dzieleniem się Słowem Bożym i modlitwą różańcową; oraz dzielenia się w atmosferze modlitwy realizacją zobowiązań, to znaczy osiągnięciami i trudnościami w rozwoju życia duchowego oraz omówieniem nowego temat formacyjnego. Część formacyjna jest wreszcie przedstawieniem tematu przygotowanego przez animatorów lub inną parę z kręgu orazdzieleniem się sukcesami w pracy nad sobą i zachowaniem zobowiązań, które każde małżeństwo uczestniczące w pracach kręgu podejmuje także do wypełnienia w rodzinie. Zobowiązania te, wypracowane wieloletnim doświadczeniem pracy rodzin END, są dla małżeństwa krokami ku prawdziwej duchowej komunii. Kręgi rodzin kilka razy w roku uczestniczą także w dniach wspólnoty Ruchu, włączają się w różnorodne działania Kościoła a szczególnie w dzieło ewangelizacji.

Dzielenie się najlepiej oddaje istotę spotkania miesięcznego kręgu. Nie jest to bowiem spotkanie tylko towarzyskie, ani tylko modlitewne, ani tylko biblijne. Spotkanie kręgu jest spotkaniem małżonków, którzy dzieląc się swoim życiem, modlitwą i doświadczeniem – umacniają się wzajemnie na podejmowanej przez nich drodze formacyjnej.

Duchowość małżeńska

Rodziny należące do Ruchu dążą do pełnego zaangażowania się wypływającego z ich Chrztu świętego. Chcą żyć dla Chrystusa, z Chrystusem i przez Chrystusa. Uznają Chrystusa za Głowę i Pana swoich ognisk rodzinnych. Ewangelia jest treścią życia ich rodziny. Chcą, aby ich miłość uświęcona Sakramentem Małżeństwa, była uwielbieniem Boga, świadectwem wobec ludzi, iż Chrystus uświęcił ich miłość, wynagrodzeniem za grzechy popełniane w małżeństwach. Oddani do dyspozycji Kościoła chcą być zawsze gotowi odpowiedzieć na wezwanie swych biskupów i kapłanów. Pragną, aby ich działalność zawodowa, rodzinna, społeczna, była współpracą w dziele Boga i służbą wobec ludzi. Duchowość małżeńska proponowana w ramach Domowego Kościoła pozwala mężowi i żonie wspólnie, a nie obok siebie, iść do Boga.

Budowanie jedności małżeńskiej jest możliwe dzięki podjęciu zobowiązań – darów, które nie są celem samym w sobie, ale środkiem do celu. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw w kręgu w dążeniu do Chrystusa.

Więź małżeńska

Jest celem, do którego dążą małżonkowie i jednocześnie darem, jaki otrzymują dzięki podjęciu formacji w Domowym Kościele.

Katechizm Kościoła Katolickiego mówi o sakramentach, że są widzialnym znakiem niewidzialnej łaski. Rozwijając ten temat ks. Franciszek Blachnicki zawsze podkreślał, że w sakramencie małżeństwa tym widzialnym znakiem Bożego działania jest jedność małżeńska. Jest ona czymś szczególnym, co pozwala małżonkom z prawdziwą radością oraz pełnym zaufaniem przeżywać wspólne życie. Wyraża się w jedności duchowej, psychicznej, fizycznej. Jest wypełnieniem słów Boga wypowiedzianych w Księdze Rodzaju: „Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem” (Rdz 2,24).


Kręgi Kościoła Domowego są gałęzią rodzinną Ruchu Światło-Życie, i dlatego chcą pomóc najpierw rodzicom w wytworzeniu komunii między nimi, tak, aby wspomagając się razem dążyli do wytworzenia spójni z Bogiem. Wówczas to zjednoczenie między sobą i z Bogiem uzdolni ich najlepiej do pracy wychowawczej, do tworzenia komunii całej rodziny.

 

Rodzina chrześcijańska jest pomostem do tego, by doświadczyła nowej i szczególnej komunii, która wzmacnia i doskonali komunię naturalną i ludzką. Duch święty, poprzez sprawowanie sakramentów, jest żywym źródłem i niewyczerpanym pokarmem nadprzyrodzonej komunii, która gromadzi i wiąże wierzących z Chrystusem i między sobą w jedności Kościoła Bożego. Objawienie i właściwe urzeczywistnienie komunii kościelnej ma miejsce w rodzinie chrześcijańskiej, która również z tego powodu może i powinna nazywać się „Kościołem Domowym”.

(Jan Paweł II, Familiaris Consortio)


W sakramencie małżeństwa to Bóg czyni siebie gwarantem i zobowiązuje się dokonać tego, co znaki sakramentalne wyrażają i co jest w nich celebrowane, mianowicie ukształtowania jedności z dwojga różnych.